Πολλαπλά εγκλήματα ζητούν ένοχο 

“14 χρόνια μετά το έγκλημα (και όχι τραγωδία) του Μαρί και ακόμα δεν μάθαμε να διαβάζουμε σωστά το μήνυμά του. 14 χρόνια αφότου η εγκληματική ανικανότητα του κράτους σε συνδυασμό με τον πολιτικό παχυδερμισμό οδήγησαν σαν πρόβατα στη σφαγή 13 συμπατριώτες μας που δεν είχαν εξαρχής καμία ελπίδα κι ακόμα συμπεριφερόμαστε σαν πρόβατα χειροκροτώντας εκείνους που αντί να κρατούν μια διακριτική απόσταση από ντροπή και ενοχές, τολμούν να εκφωνούν πύρινους -πλην όμως ξύλινους- επικήδειους και να κουνάνε το δάχτυλο, άραγε σε ποιους; (...) 

Αντί λοιπόν κάθε 11η Ιουλίου να βγαίνουμε στους δρόμους και να στεκόμαστε απέναντι από κάθε ένοικο του Προεδρικού, όχι στον ίδιο προσωπικά αλλά σ’ αυτό που αντιπροσωπεύει και είναι υπεύθυνο για τη δολοφονία 13 ανθρώπων, χειροκροτάμε τα ανακυκλωμένα λογύδρια, τις τυπικές ανακοινώσεις και τις τιμές πρωτοκόλλου εκείνων που -πρακτικά- εκπροσωπούν τον δολοφόνο τους. (...) Το Μαρί έπρεπε να είναι ο δικός μας Μάης του ‘68, το δικό μας “Δεν έχω οξυγόνο”, όμως κατάντησε σαν τον Ραδιομαραθώνιο. Δηλαδή μια ευκαιρία για το κράτος να δείξει ότι στηρίζει την προσπάθεια των πολιτών να καλύψουν τη δική του ανεπάρκεια”. 

Όμως ο καλύτερος τρόπος να σιγουρευτείς ότι αυτό δεν θα σκάσει στα μούτρα σου είναι να “αγκαλιάσεις” ως κράτος τις εκδηλώσεις μνήμης για το Μαρί, να ελέγχεις το αφήγημα και στο τέλος να ζητήσεις και μια ανέξοδη, ξύλινη “συγγνώμη εκ μέρους του κράτους” παραβλέποντας φυσικά την εξόφθαλμη αντίφαση ότι είσαι το κράτος και πρακτικά εκπροσωπείς αυτές ακριβώς τις παθογένειες που υποτίθεται ότι στηλιτεύεις. Γιατί αν πραγματικά εννοούσε τη συγγνώμη ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα τη ζητούσε και απ’ τους γονείς των θυμάτων των Takata, του μεγαλύτερου ίσως σκανδάλου σε διάρκεια, μέγεθος και σοβαρότητα, στην ιστορία της Κυπριακής Δημοκρατίας (πριν αναφέρετε τα χρυσά διαβατήρια να θυμάστε ότι απ’ αυτά τουλάχιστον δεν είχαμε απώλειες ζωών). 

Κι αν το πρώτο θύμα, ο Κυριάκος Όξινος, σκοτώθηκε δύο μήνες πριν αναλάβει η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη, θυμίζουμε πως ο πατέρας του 24χρονου ενημέρωσε αμέσως τον Υπουργό Μεταφορών με το που ανέλαβε για τους φονικούς αερόσακους και δεν έγινε τίποτα μέχρι που είχαμε τη δεύτερη νεκρή, τη 19χρονη Στυλιανή Γιωργαλλή, μόλις τον περασμένο Οκτώβριο και άρχισαν οι Αρχές να ενώνουν τις τελείες για τους φονικούς αερόσακους που ανακαλούνταν κατά εκατομμύρια από το 2013(!)  αλλά εμείς δεν πήραμε ποτέ χαμπάρι γιατί έχουμε ΤΟΜ, διευθυντές Υπουργείων και Υπουργούς της σχολής του “εγώ εν τζαι”. Για όλα αυτά δεν ένιωσε την ανάγκη να απολογηθεί ο ΠτΔ ή οι νεκροί των Takata εκτός από too close to home δεν προσφέρονται επίσης για πολιτική εκμετάλλευση; 

Μήπως ζήτησε συγγνώμη για τον Θανάση Νικολάου; Θα μας πουν πάλι ότι επί των ημερών του άνοιξε εκ νέου η υπόθεση με την τρίτη θανατική ανάκριση (που όμως θα γινόταν κάποια στιγμή αναπόφευκτα μετά και τα συμπεράσματα της παθολογοανατόμου Δήμητρας Καραγιάννη, του ιατροδικαστή Φίλιππου Κουτσάφτη και το πόρισμα των ποινικών ανακριτών Μάτσα-Αλεξόπουλου) παραβλέποντας φυσικά πάλι ότι επί των ημερών τους η Νομική Υπηρεσία πολέμησε λυσσαλέα σε όλα τα επίπεδα την οικογένεια και έβαλε οριστική ταφόπλακα στις ποινικές διώξεις για την υπόθεση (παρά το γεγονός ότι τα πορίσματα κατονομάζουν πρόσωπα με ποινικές ευθύνες) ενώ η τέως πια δικαστής Ντόρια Βαρωσιώτου που ανέλαβε την τελευταία θανατική ανάκριση απολύθηκε από το Σώμα επειδή -μεταξύ άλλων- αρνήθηκε να αλλάξει το πόρισμα που κατέληξε σε δολοφονία. 

Γι’ αυτά αλλά και για τα αλλεπάλληλα ραπίσματα του ΕΔΑΔ στον τρόπο που οι κυπριακές Αρχές αντιμετωπίζουν τα θύματα βιασμού (και γενικά όλο το shitstorm που έχει πάρει αμπάριζα τη ΝΥ) ο Πρόεδρος μας λέει πρακτικά ότι δεν θέλει να ανακατεύεται για να διατηρηθεί η... ανεξαρτησία της δικαιοσύνης. Και λίγες μέρες μετά βγήκε να μας ανακοινώσει με στόμφο τις... νυχτερινές περιπολίες της ΜΜΑΔ στις Φοινικούδες που θα διαλύσουν τις συμμορίες ανηλίκων που ληστεύουν περαστικούς. Ευκολάκι. 

Μαρί. Τακάτα. Θανάσης Νικολάου. Αλλά και ορφανό τροχαίο, θύματα του Γρ. Ευημερίας, χαστούκια ΕΔΑΔ και ο θεσμικός ρατσισμός που βοήθησε τον Νίκο Μεταξά να δολοφονεί γυναίκες και μωρά ανενόχλητος. Όλα έχουν ως κοινό παρονομαστή το κράτος που όταν δεν σκοτώνει πολίτες με όπλο την εγκληματική ανεπάρκεια των λειτουργών του, καλύπτει δολοφόνους, βιαστές, διεφθαρμένους και ανίκανους. Η 11η Ιουλίου έπρεπε να τιμάται κάθε χρόνο ως ημέρα μνήμης, οργής και διαμαρτυρίας ενάντια στη διαχρονικά εγκληματική κρατική ανεπάρκεια. Αντ’ αυτού καταλήφθηκε από αυτούς ακριβώς που έπρεπε να στηλιτεύει που την μετέτρεψαν σε ακόμα μία γραφειοκρατική φιέστα με stock λογύδρια και ανακοινώσεις.

Το μόνο που μας έμεινε είναι η αυριανή (Σάββατο 12/7΄, 18.00) συγκέντρωση διαμαρτυρίας έξω από τη Νομική Υπηρεσία στην οποία μας καλεί η οικογένεια του Θανάση Νικολάου και το Ίδρυμα Athanasios Nicolaou Foundation for Justice and Human Rights με αφορμή τα 20 χρόνια από τότε που ο Θανάσης κατετάγει στον στρατό. Δυόμιση μήνες μετά ήταν νεκρός. Δολοφονημένος. Και όχι μία. Πολλές φορές. Από τα ψέματα, την παραπλάνηση, τη συγκάλυψη και τη γραφειοκρατία. Από το κράτος που μπορεί να μην τον σκότωσε το ίδιο (αν και υπάρχει πιθανότητα να το έκαναν  λειτουργοί του) όμως στα σίγουρα φρόντισε είτε από δόλο είτε από καθαρή ανεπάρκεια να καλύψει τους δολοφόνους του για μια 20ετία. 

Αύριο λοιπόν έξω από τη Νομική Υπηρεσία για τον Θανάση αλλά και για τους 13 του Μαρί, τον Στυλιανό, τον Κυριάκο, τη Στυλιανή και όσων ακόμα έπεσαν θύματα του παραγωγικότερου serial killer που γνώρισε ποτέ το νησί: το ίδιο το κράτος.